خلوت خانه

🌺 خلوت خانه حرف های ما پر شده بود
از عکس
از حرف
از خنده
از گریه
یک روز من نبودم
شاید یک روز او نبود
دیدیم خلوت خانه شلوغ شده
نه من پیدا بودم
نه او
همه چیز ناپیدا بود
حوصله نبود
جارو را برداشتیم
هرچی بود جارو کردیم
خانه خلوت و تمیز شد
منتظر میهمان هستیم
تا بیاید
با هم چای بنوشیم
گپ بزنیم
دوباره خانه پر شود از خنده ها و شعرها
#امیربرات_نیا
۱۱ آذر ۱۳۹۸

در تنهایی

در تنهایی

گاهی باید در تنهایی نشست و تنهایی گریست

گاهی باید در تنهایی سکوت کرد و چیزی نگفت

گاهی باید در تنهایی به خود خدا گفت: کمی فرصت، کمی حوصله،

گاهی باید در تنهایی با دلت تنهایی حرف بزنی و بهش بقبولانی که ...

گاهی باید در اوج بودن نبود ...

گاهی باید در بهار هم برگ پاییزی باشی که از شاخه با رقص بر زمین می افتد ، بیافتی و ...

#امیربرات_نیا

۱۵ آبان ۱۳۹۸

لحظه های بی تو

لحظه های بی تو

یا دور از تو

ملتهب ترین لحظه های زندگی اند

همه چیز هست

اما وقتی تو غایبی

انگار هیچ نیست

گویی بودن با تو معنا می شود

وقتی هستی، هستی حضورت را درک می کند.

لحظه ها با عطر خوش حضور تو زیبا می شوند.

#امیربرات_نیا

۱۳ آبان ۹۸

وقتی کنارم نیستی

وقتی کنارم نیستی
خیالم با توست
تو را با واژه ها
با حروف دلم
روی
برگ برگ احساسم
 می نویسم.
می نویسم
دل تنگم
دوستت دارم
تو در خیالم جان می گیری
در رگ های احساسم جاری می شوی.
#امیربرات_نیا

زیارت امام رضا

 #زیارت_امام_رضا
🍁امروز دلم هوای زیارت کرد. صبح به نیت زیارت راه افتادم. هوا کمی خنک بود. پائیزی بود. پاک پاک نبود. خورشید به مهر بر شهر نور می پاشید. جنب و جوش آدم ها از نو شروع شده بود. ماشین را کنار بلوار مدرس پارک کردم. بعد از مدت ها سوار تاکسی زرد مشهدی شدم. 
تا حرم نفری ۱۵۰۰ تومان کرایه گرفت. سری قبل که این مسیر را رفتم ۱۰۰۰ تومان بود و پیش ترش ۵۰۰ تومان.
🍁حرم خلوت بود. ایست بازرسی دو بخشی شده بود. یکی بالا تنه رو دست مالی می کرد و یکی پایین تنه را تفتیش. فرش های نماز در صحن رضوی هنوز پهن بودند. کلاغی هم آمده بود زیارت. روی قالی ها راه می رفت. دنبال خوراکی می گشت. چیزی گیر آورد برای خوردن. همانجا خورد. گذاشت لای چنگال و با منقارش کند و خورد. 
🍁 خادمان ویلچر بدست پیرزنان و پیرمردان تنها را تنها به حرم می بردند. گنبد طلایی دیده نمی شد از بس دیوار ساخته بودند به دور حرم. بی توجه. دیگر حرم نمای ورودی و زیبایی ندارد. نه از بیرون و نه از داخل.
🍁 آن سال های نه چندان دور، روزگار نوجوانی از تاکسی یا اتوبوس که پیاده می شدی گنبد و بارگاه در دیدرس  نگاه تو بود. از دورها گنبد را می دیدی حال خوشی بود تا می رسیدی. حالا نیست! سنگ است و آجر و کتیبه. کمی جلوتر می آیم گنبد آبی مسجد گوهر شاد آغا از پشت دیوار خودش را در پهنه آبی آسمان نشان می دهد.
🍁به جلوی ضریح می رسم. زائرین گرداگرد ضریح چسبیده اند هرکس به تمنایی دست نیاز برآورده. و من به تمنای دل، دیدار دل طلب داشتم. مشتاق گفتگو با آقا بودم و هستم. تفکیک جنسیتی که چهل سال است هست و قبل تر وقتی بچه بودم نبود، سبب بهم فشردگی و هجوم و فشار در گرداگرد ضریح. و چند خادمی به آرامش چوب هایی که سرش را پر زده اند بک ریز در جهتی تکان می دهند. جلوتر نمی روم. ضریح را می گذارم برای عاشقانش که پیاده آمده اند تا بوسه عشق زنند بر نقش و نگار  ضریح که آنها اولا ترند.
🍁عرض ادب می خوانم با خوانش صلوات خاصه، کمی از مسیر عبور فاصله می گیرم. روبروی آقا می نشینم. زیارت نامه می خوانم: سلام ای اما رضا، ای بنده خوب خدا، ای بنده برگزیده خدا، من به تمنای آگاهی آمده ام، تو مرا بنوشان زان خم نور معرفت، تو را جامی ده تا سیراب شوم از عشق، تو مرا سیراب کن از شناخت، چشمانم را به راز و رمز محبت بگشا، تو محبوب منی مرا محبوب خودت گردان. تو مرا امروز خوانده ای و من با عشق آمده ام. کمی سواره، کمی پیاده. آمده ام تا بیاموزم زندگی در پرتو معرفت و محبت زیباتر است. 

🍂زیارت نامه می خوانم، کلمات از جلوی چشمانم عبور می کنند و دلم در هوای عاشقی پر می زند. زیارت نامه حرف هایی می زند نشدنی. بالای سر، پایین پا، یا خودت را بچسبان به قبر،  و... می بینم اینها نمی شود. باید دل را جابجا کرد. باید دل را وصل کرد به دل امام رضا، به قلب امام رضا، به ضریح نور و عشق و به آگاهی تا پاک شوی و پر از عشق شوی. 
🍁اینجا حرم است. حریم است. پاک است. و به حرمت این حریم از او می خواهم اگر کسی وارد حریم دل می شود برایش میزبان خوبی باشم. دلم می خواهد حرمت میهمان دلم را رعایت کنم. دلم حرمی باشد برای زائرین پاک. تا در گذر میزبانی و هم نشینی با پاکان عاشق انسانیت شوم. تا بتوانم انسان های پاک را در دلم جای دهم.
دلم منتظر استقبال از تو عزیز پاک هست بیا در حریم حرم دلم طوافی عاشقانه و عارفانه بکن.
#امیربرات_نیا  
۶ آبان۱۳۹۸
شب شهادت امام رضا 

پاییز

‍ #پائیز
پائیز ۹۸ هم مثل همه پائیزهای زندگی خواهد گذشت. همانطور که برای اولین بار پائیز ۴۸ گذشت. این ۵۰ تا پائیز برای من همیشه پر بوده است از خاطرات. خاطراتی که می توان در ۵۰ فصل پائیزی آنها را باز گفت یا باز نوشت.
🍁پائیز ۵۵ فصل شکوفا شدن آموزش بود. در اولین روز رفتم دبستان البرز با درخت های افرا، با خانم معلم جوان، زیبا، مهربان آشنا شدم. او مرا به گلشن زبان فارسی آشنا کرد، نوشتن و خواندن آموزاند، دوستش داشتم و دارم هرچند دیگر ندیدمش.
🍁پائیز همیشه فصل شروع بوده است، برای خیلی کارها و خیلی حوادث و رخدادها. درب شهر علم و دانش به روی همه ما در مهر پائیز بازشده است و همیشه کلاس اولی ها جالب و جذاب بوده اند. مثل پائیز ۹۵ وقتی با ... رفتیم شاهرود و پائیز ۹۸ با ... رفتیم دانشگاه آزاد مشهد. به ... حرف هایی زدم که به  ... نزدم. اما به هر دو گفتم: "عشق در صندلی های خالی دانشگاه یافت نشود، عشق را باید در صداقت و پاکی دل ها یافت و گفتم که ارزش آدمی به عشق و دلش هست.
و باز پائیز بوی شروع دارد. پائیز آغازیدن است، پائیز شروع یک مرحله جدید است.
🍁پائیز برای من همیشه پر بوده از کتاب و خریدن کتاب. بیشترین کتاب ها را در پائیز خریده ام و بیشترین تعداد را در پائیز خوانده ام. پائیز همیشه برای من اول راه بوده است و گاهی آخر رفتن و یا ایستگاه پایانی بوده برای مرحله ای درست مثل پائیزی که دیگر به دبستان نرفتیم یا پائیزی که دیگر به دبیرستان نرفتیم. و ...
🍁پائیز ایستگاه ایستادن و تماشای رنگارنگی پائیز در چشم مست معشوق است. پائیز غروب ش زود می رسد و ما را به کنج دنج خانه ها و کتاب و چای و دم نوش می کشاند و صفحه سفید کاغذ مرا به نوشتن می خواند. چراغ می افرازیم و دل به شعله و شمع می دهیم و انار دلمان را باز می یابیم و شهرزاد قصه گو  قصه دلش را می گوید و من می نویسم تا در صبح سرد پائیز روی برگ های خیس خورده قطرات شبنم متولد شوند.
🍁 پائیز با بوی گل مریم برایم خاطره است. پائیز با این گل و این بو هرگز تکراری نخواهد شد، پائیز تکرار ناپذیر است، تازه تازه و ناب ناب است. پائیز مزه انار قند و ترش می دهد، مزه ملس انارهای خوش رنگ. رنگ سرخ انار و بوی تازه سیب فضای مهر را معطر کرده است.
🍁 پائیز بوی امید می دهد، حتی در لحظه هایی که دلتنگ دلتنگ باشی. پائیز با رنگ هایش پایان دلتنگی هاست. چون  رنگ و بوی تو را دارد.
#امیربرات_نیا
۱۲مهر۱۳۹۸

حال دل شما را چه کسی خوب می کند؟

دوستی دادم ناب. از آن دوست های دوست داشتنی که هر کسی دلش می خواهد داشته باشد. اهل کتاب و طبیعت و آرامش است. چهره اش و نگاهش به آدم آرامش می دهد. مهربانی در نگاهش موج می زند. زبانی دارد بس شیرین. اهل ماجراجویی و خطر کردن هم هست. گاهی کارهای خطرناک می کند. ترسناک!

گاهی کتاب می خواند اما با دقت. گاهی چیزی می نویسد، زیبا و تامل برانگیز می نویسد. من به نوعی همه نوشته هایش را می خوانم البته آنهایی را که منتشر می کند. خیلی ها را هم منتشر نمی نماید. می نویسد بعد پاره می کند و خودش و ماجراها را خلاص می کند. می رود پی کارهایش. پی زندگی اش. 

یکی از آدم های فعال روزگار ماست، اهل هنر است و تلاش و کوشش. این دوست، دوست داشتنی ترین دوست من است.

دوستی ما معلوم نیست کی شروع شد و از کجا آغازیدن گرفت، اما یک روز متوجه شدیم که داریم حرف هایی را به هم می گوئیم که به کم تر  کسی می توان گفت.

چند شب پیش که کمی دلگیر  بودم به دوستم زنگ زدم و گفتم حال دلم خوب نیست. 
اول تولدم را تبریک گفت. با این عبارت:" تولدت مبارک، روزگار وفق مراد."  
ازش تشکر کردم با این واژه همیشه تکراری خودم:" سپاس فراوان".
لحن صحبت و بیانش کمی رسمی شده بود. پیش تر با اسم کوچک همدیگر را صدا می زدیم. گفتم قبلا با اسم کوچک صدایم می کردی. حس بهتری داشتم. وقتی رسمی حرف می زنی دل گیر می شوم.

گفت: خب اول اینکه کم پیدایی و احوالی از ما نمی پرسی. بعدش هم حقت همینه که با تو رسمی حرف بزنم.
گفتم : چه کار بدی مرتکب شدم که حقم باشد؟ اگر می بینی کم پیدایی سرم شلوغه و دلتنگ و دل گیرم.
گفتم: عزیز جان . کم آورده ام و به کارهای مورد علاقه ام نمی رسم. هیچ کار جالبی انجام نمی دهم. روزها تکرار دیروز شده اند و گذر ثانیه ها آدم را اذیت می کند. 

گفت: وایستا. یک نفس بگیر. ... نگاه کن. ... به کارها... دوباره .... بعد دوباره شروع کن.
می خواستم کمی برایم حرف بزند، چون کم حرف است اما مثل معدن طلاست، همان کمش هم به دنیا می ارزد. گاهی اصلا حرف نمی زند. باید چیزی می گفتم که چیزی می شنیده باشم. 
گفتم: نفسم بریده شده... نفس بریده باید کجا برود؟  
گفت: این اداها چیه از خودت در میاری؟
کلی خندیدیم.
گفت: امیر پاشو خودتو جمع کن بابا! .... "یادت باشه هیچ کس بجز خودت نمی تونه حالتو خوب کنه." 
گفتم: دمت گرم مشتی. اما حال دل آدم گاهی با دیدن دوستان نابش خیلی روبراه می شه. مخصوصا که اکسیژن ناب باشند مثل تو. وقتی گفتگو می کنیم حال دل من مثل ساعت آرام و منظم و پیوسته روی درجه خوب کار می کنه!
خندید. گفت: امیر خوب کمه، باید حال دلت روی درجه عالی باشه. 
خندیدم. 

گفت: دفعه بعد که همو دیدیم و یا تماس داشتیم با حال خوب و پر انرژی بیا که صفایی دارد حال دل خوب. 
توی ذهنم سهراب آمد که گفت: دل خوش سیری چند؟
دیشب داشتم به حرف این ناب ترین دوست خودم فکر می کردم که هیچ کس جز خود آدم نمی تواند حال خودش را خوب کند.

حال دل شما را چه کسی خوب می کند؟ 
شما برای اینکه حال دلتان خوب شود چه می کنید؟
"حال دلتان خوب"
#امیربرات_نیا
۳مهر۱۳۹۸
@AmirBaratnia
🍇🍇🍇🍇🍇🍇
به جمع ما بپیوندید. با هم و از همدیگر بیاموزیم. یاد دهنده و یاد گیرنده باشیم.
👇👇👇👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAAER-qZVqjdrjuFeB4g

منوچهر دانش آموز

‍
#منوچهردانش_آموز

دیروز عصر وقتی ماشینم را در یکی از خیابان های بلوار رضا پارک کردم و برای شرکت در مراسم ختم شادروان #منوچهردانش_آموز به سمت مسجد توفیق را افتادم، فکر نمی کردم با منظره ای که در عکس انتهای متن می بینید مواجه شوم. پیاده رو از ابتدا تا انتهای مسجد پر بود از دسته گل های زیبا و قشنگی که هر کدامشان متن زیبایی برای عرض تسلیت نوشته بودند و در پایان هم نام آورنده دسته گل با پرینت رنگی خود نمایی می کرد. همه چیز مجلل و زیبا بود.

آقای #دانش_آموز را اولین بار در خانه ی #عزیز و #بابارضا دیدم آن زمان کودکی ۹ یا ۱۰ ساله بودم، درست یادم نیست، اما خوب می دانم که هنوز در دوره ابتدایی درس می خواندم. مردی قد بلند، خوش تیپ و با وقار و با ابهت بود. من بچه بودم. سلام کردم و جواب داد. آنروز در  مهمانخانه مشغول نوشتن شد، از دور همانطور که در باز بود نگاهی کردم. از اعداد و ارقام روی برگه ها و کتاب ها متوجه شدم که ایشان #معلم_ریاضی هستند.

بعدها متوجه شدم که ایشان دبیر جبر و مثلثات هستند. دایی #محمد_ نیکنام این را گفت. آن موقع در دبیرستان_فردوسی که یکی از دبیرستان های خوب #مشهد بود تدریس می کردند.
چند سال بعد باز نشسته شدند و در کلاس های کنکور به تدریس ریاضیات مشغول شدند. من سال آخر دبیرستان بودم. آن زمان بچه های پولدار کلاس ما در کلاس های کنکور ثبت نام کرده بودند. دبیر ریاضی کلاس های کنکور مشهور مشهد آقای #دانش_آموز بود. همکلاسی هایم برای من از تدریس عالی و زیبا ایشان خیلی تعریف کردند اما من هرگز نتوانستم پای درس ایشان بنشینم.
 
در طی این زمان گاه گاهی ایشان را در مراسم های مختلف می دیدم، اما باز هم در همان حد سلام و علیک.
 
این مختصر را نوشتم که بگویم نسبت من با ایشان فامیل دور بود. اما آنچه برایم مهم بود و هست اینکه جناب #دانش_آموز با بیش از نیم قرن تدریس در شهرمان آنهم تدریس خوب به عنوان یکی از معلم های برجسته، معروف و خوش نام مطرح بودند. اینک از میان ما رفته اند.
شاگردان ایشان که اکثرا جزو متخصصان شهر محسوب می شود، در مقام تکریم ایشان سنگ تمام گذاشتند.
دیدن منظره ای از گل و عرض تسلیت پس از درگذشت یکی از معلمان برجسته جای شکر گذاری داشت و نشان می دهد که اگر معلمان ما قدر خویش را بدانند و کار خود را به بهترین شکلی عرضه کنند شاگردان این خوب بودن را درک می کنند و زحمات معلمان شان را پاس خواهند داشت.
قبلا گاهی اوقات که از کنار مساجد بالا شهر  رد می شدم با چنین منظره و یا منظره های این چنینی مواجه شدم بودم. مسجد قبا، مسجد حضرت زهرای (س) سناباد، مسجد توفیق، مسجد سجاد و ... معمولا اینگونه مراسم و این نوع آوردن گل مخصوصا، اشراف، تجار، پزشکان معروف و در کل آدم های متمول بود.
گاهی هم در رسانه ها راجع به این تجملات نقدهایی می شد.
اما این بار از دیدن این صحنه خوشحال شدم، چون همه این کارها بخاطر بزرگداشت یک #معلم بود. کاش همه ما به جامعه معلمان احترام بگذاریم و قدر دان تلاش های آنان باشیم.
یک نکته را هم به خودم و همکاران یاد آوری می کنم که در کار تدریس باید عاشق بود و عاشقانه درس داد. آقای #دانش_آموز عاشق ریاضی بود و ریاضی را عاشقانه درس می داد.
از خانواده محترم #نجفی عذر خواهم اگر در حد مقام و جایگاه علمی ایشان نتوانستم آنگونه که شایسته هست بنویسم.
روحش شاد و یادش گرامی.
#امیربرات_نیا
۲۳شهریور۱۳۹۸

بخشیدن

بخشیدن دیگران
 به این معنی نیست که رفتارشان « درست » بوده، بلکه
بخشیدن دیگران به این معناست که ما قصد داریم مسیر رشد و بهبود خودمان را ادامه دهیم و متوقف نشویم.
بخشیدن دیگران تشخیص بار مسئولیت است.
بخشیدن دیگران شکل دادن زندگی مان بر اساس شرایط خودمان است، بدون اینکه مسئولیت غیر ضروری را بر عهده بگیریم.

چند روز قبل با پسرم رفته بودیم داخل شهر، در هنگام برگشت می خواستیم از بازار محله خرید کنیم. وقتی رسیدیم زیر سایه درختی در کنار خیابان خالی بود. علی ماشین را به آنجا هدایت کرد. وقتی ایستادیم، ماشین ال نودی پشت سرمان ایستاده بود و بوق می زد. اول فکر کردم با دیگران کار دارد. رسم غلط جامعه ما که حاضر نیستیم از ماشین پیاده شویم و با ایجاد آلودگی صوتی غیر ضروری باعث سلب آسایش دیگران می شویم. تعداد بوق هایش که زیاد شد گفتم شاید با ما باشد. از ماشین پیاده شدم و رفتم سمت راننده.
گفتم بفرمایید: گفت: ماشین تان را بردارید. من خانه ام اینجاست و می خواهم ماشینم را پارک کنم. کمی نگاهش کردم. ادامه داد، شما می  خواهید خرید کنید و بروید.
گفتم مگه قانونه؟
با پرخاش گفت: قانون چیه ؟ اینجا جلوی خانه من است.
یکبار دیگر نگاهش کردم. انتظار داشتم بفهمد.
دیدم نگاهش و شهوت خشمش نشان می دهد که احمق تر از آن است که این موضوع را درک کند.
بخشیدمش. به علی گفتم ماشین را جابجا کند. بعد بهش گفتم خیابان متعلق به همه است نه به شما. دیدم باز حرف خودش را می زند و تکرار می کند.
با خودم گفتم برخی ها خانه که می خرند انگار خیابان و جدول و سایه درختان حاشیه خیابان هم می خرند. دیگر نه نگاهش کردم نه حرفی زدم. سه نکته را با خودم مرور کردم.
یکی اینکه تا وقتی آدم های احمقی مثل این  آدم در جامعه باشند شعله نزاع های خیابانی همیشه فروزان خواهد بود.
دوم اینکه در مواجه با آدم های احمق بهترین کار کنترل خشم و بخشیدن آنهاست چون سلامت روانی و جسمانی ما مهم تر از همه چیز است.
و سوم اینکه در کشور امارات عربی متحده یک قانونی تصویب کرده بودند برای آدم هایی که نیاز داشتند حاشیه خیابان خانه خودشان را به عنوان پارکینگ اختصاصی داشته باشند. این جور آدم ها باید سالیانه حدود یک میلیون تومان به شهرداری پول پرداخت می کردند و شماره مجوز پارکینگ اختصاصی می گرفتند. هم سایر مردم می دانستند که نباید در حاشیه منزل این گونه افراد پارک کنن و هم این آدم ها هزینه خواسته های اضافه بر سازمانشان را به شهرداری و مردم پرداخت می کردند.

#امیربرات_نیا
#ترجمه_امیر
۱۹خرداد۱۳۹۷
@AmirBaratnia
@tarjomehamir
T.me/NasimeKhRZ

ناز بانو جان

 ناز بانو جان
دوست دارم بنشینم روی طاقچه پنجره اتاقت
تو را
صدایت را
تصویرت را
بوی عطر گل های پیرهنت را
نفس گرم دست هایت را
و
سکوت نهفته در نگاهت را
و
جام شراب لب هایت را
لحظه ای زندگی کم.!!!
#امیربرات_نیا
۱۸اردیبهشت۱۳۹۷