آگاهی
تو زمانی پاک و خالص هستی که در آگاهی محض به سر می بری.
نه خوب برای تو اهمیت دارد نه بد.
تو به هیچ وجه دو قطبی نیستی.
هرچیزی را امری الهی می شماری.
دست از مرزبندی برداشته ای.
فقط یکی بودن را می بینی.
حتی در شیطان خدا را می بینی.
در تاریکی نور را و در مرگ، زندگی جاودان را.
آنگاه که روش معمول دوقطبی و دوگانه دیدن را کنار بگذاری پاک و خالص می شوی،زیرا دیگر هیچ چیزی نمی تواند تو را آلوده کند.
این نهایت حالت خودآگاهی است.
تو باید از تمام دوگانگیها فراتر روی: اخلاقی- غیراخلاقی،خوب – بد، زندگی - مرگ، تابستان- زمستان.
باید از تمام اینها فراتر بروی تا بتوانی یکی بودن را ببینی.
تو می توانی یکی بودن را در میلیونها شکل ببینی.
می توانی یکی بودن را همه جا و در هر شکلی که ظاهر می شود تشخیص دهی.
این کار شدنی است.
تلاشی اندک برای بیدارتر شدن لازم است.
فقط در درون نشستن، و تماشا کردن ذهن بدون برگزیدن چیزی.
رفت و آمدها ادامه دارد.
تو در گوشه ای بی توجه و بی تفاوت نشسته ای.
آرام آرام پاکی و خلوص در تو فرود می اید.
این پاکی و خلوص عین رهایی است.
